Inseminacja domaciczna IUI a zapłodnienie in vitro IVF

Niepłodność dotyka coraz większej liczby par na całym świecie, jednakże postęp medycyny pozwala na skuteczne leczenie tego problemu za pomocą różnych metod wspomaganego rozrodu. Dwie najczęściej stosowane techniki to inseminacja domaciczna (IUI) oraz zapłodnienie in vitro (IVF). Przestudiujmy zatem pokrótce obie metody pod kątem specyficznych wskazań, skuteczności oraz przebiegu procesu.

Czym jest inseminacja domaciczna (IUI)?

Inseminacja domaciczna (IUI) to jedna z prostszych metod wspomaganego rozrodu, polegająca na wprowadzeniu przygotowanego nasienia partnera lub dawcy bezpośrednio do jamy macicy kobiety w czasie jej owulacji. Celem tego zabiegu jest skrócenie dystansu, jaki plemniki muszą pokonać do komórki jajowej, co zwiększa szanse na zapłodnienie.

Zabieg poprzedzony jest odpowiednią stymulacją hormonalną jajeczkowania, aby zwiększyć liczbę dojrzewających pęcherzyków i maksymalizować szanse na sukces. Następnie nasienie jest oczyszczane, koncentrowane i wprowadzane do macicy za pomocą cienkiego cewnika.

Wskazania do rozpoczęcia procedury IUI

Inseminacja domaciczna jest zalecana przede wszystkim w przypadku:

• niepłodności idiopatycznej (o nieznanej przyczynie),
• łagodnych zaburzeń owulacji,
• łagodnej endometriozy,
• obniżonej jakości nasienia partnera,
• zaburzeń śluzu szyjkowego.

Skuteczność i ograniczenia IUI

Skuteczność inseminacji domacicznej wynosi od 10% do 20% na cykl, co oznacza, że może być konieczne wielokrotne powtórzenie procedury. Trzeba jednak zaznaczyć, że po 3 cyklach skuteczność znacząco maleje. Czynniki wpływające na powodzenie to wiek pacjentki, przyczyna niepłodności oraz jakość nasienia. IUI jest metodą mniej inwazyjną i tańszą niż IVF, jednak w przypadkach bardziej zaawansowanej niepłodności może okazać się nieskuteczna.

Czym jest zapłodnienie in vitro (IVF)?

Zapłodnienie in vitro (IVF) to bardziej zaawansowana metoda wspomaganego rozrodu, w której komórki jajowe pobrane od kobiety są zapładniane w warunkach laboratoryjnych. Po kilku dniach hodowli zarodki są transferowane do macicy w celu implantacji.

Procedura składa się z następujących etapów:

1. Stymulacja jajników w celu uzyskania wielu dojrzałych pęcherzyków jajnikowych (pęcherzyków Graafa).
2. Punkcja jajników, czyli pobranie komórek jajowych.
3. Zapłodnienie in vitro za pomocą nasienia partnera lub dawcy.
4. Rozwój zarodków, czyli hodowla w laboratorium przez kilka dni.
5. Transfer zarodka do jamy macicy.

Wskazania do rozpoczęcia procesu IVF

Zapłodnienie in vitro jest rekomendowane dla par, które nie osiągnęły sukcesu po stosowaniu innych technik lub mają poważniejsze problemy z płodnością, takie jak m.in.:

• zaawansowana endometrioza,
• niedrożność jajowodów,
• znaczne obniżenie parametrów nasienia,
• niewyjaśniona niepłodność,
• niepowodzenia w inseminacji domacicznej.

Skuteczność i ograniczenia IVF

Skuteczność zapłodnienia in vitro zależy od wieku pacjentki, jakości komórek jajowych oraz zarodków. U kobiet poniżej 35. roku życia odsetek ciąż wynosi około 40%–50% na cykl, natomiast u kobiet powyżej 40 lat szanse maleją do 10%–15%.

IVF wiąże się z wyższymi kosztami i bardziej inwazyjnymi procedurami niż IUI, jednak jest znacznie skuteczniejszą metodą leczenia niepłodności.

IUI a IVF – porównanie metod

Inseminacja domaciczna a in vitro – podsumowanie

Zarówno inseminacja domaciczna (IUI), jak i zapłodnienie in vitro (IVF) są skutecznymi metodami leczenia niepłodności, ale mają odmienne wskazania i skuteczność. Wybór odpowiedniej techniki zależy od wieku pacjentki, przyczyny niepłodności oraz oczekiwań dotyczących skuteczności leczenia.